مهندسی، رشته ای با ماهیت کمّی است. مهندسان برای طراحی و ارزیابی محصولی که میسازند از اعداد کمک میگیرند.
تا چندی قبل، مهندسان نرم افزار، راهنمایی کمّی کمتری در کار خود داشتند ولی این وضع در حال تغییر است.
معیارهای فنی به مهندسان نرم افزار کمک میکنند تا طراحی و ساختمان محصولی را که میسازند بهتر درک کنند.
مهندسان نرم افزار از معیارهای فنی استفاده میکنند تا به آنها در ساخت نرم افزاری با کیفیت بهتر کمک کنند.
همواره یک عنصر کیفی در ایجاد نرم افزارهای کامپیوتری وجود دارد.
مشکل کار اینجاست که ارزیابی کیفی ممکن است کافی نباشد.
مهندس نرم افزار به ملاک های عینی نیاز دارد که در طراحی داده ها، معماری، واسط ها و مؤلفه ها به او کمک کنند.
آزمون گر نرم افزار (تست کننده محصول) به راهنمایی کمّی نیاز دارد که او را در گزینش موارد آزمون و اهداف آنها یاری دهد.
معیارهای فنی مبنایی فراهم می آورند که از روی آن میتوان تحلیل، طراحی، کدنویسی و آزمون را به طور عینی اجرا کرد و به طور کمّی تر مورد سنجش قرار داد.
مراحل کار فرآیند اندازه گیری:
نخستین مرحله از فرآیند اندازه گیری، به دست آوردن معیارها و موازین نرم افزاری است که برای نمایش نرم افزار مورد نظر مناسب باشند.
در مرحله بعد، داده های لازم برای به دست آوردن معیارهای تدوین شده، جمع آوری میشوند.
معیارهای مناسب پس از محاسبه، بر اساس دستورالعمل های از پیش تعیین شده و داده های قبلی تحلیل میشوند.
نتایج تحلیل انجام شده، مورد تفسیر قرار میگیرند تا دیدی از کیفیت نرم افزار به دست آید و نتایج تفسیر، به اصلاح محصولات کاری ای منجر میشوند که از تحلیل، طراحی، کدنویسی یا آزمون به دست آمده اند.
ممکن است سوالی برایتان پیش آید که محصول کاری چیست ؟!
محصول کاری را میتوان به عنوان معیارهای نرم افزاری که از داده های به دست آمده از مدل های تحلیل و طراحی، کد منبع و موارد آزمون جمع آوری میشوند معرفی کرد.
جهت اطمینان از عملکرد درست در این زمینه، باید اهداف اندازه گیری را قبل از شروع جمع آوری داده ها مشخص کنید و هر یک از معیارهای فنی را به شیوه ای عاری از ابهام تعریف کنید.
بهتر است تنها چند معیار تعریف شود و سپس آنها را برای به دست آوردن دیدی از محصول کاری مهندسی نرم افزار، مورد استفاده قرار دهید.
یکی از عناصر کلیدی در فرآیند مهندسی، اندازه گیری است.
جهت درک بهتر صفات مدل های ایجاد شده و سنجش کیفیت محصولات مهندسی شده یا سیستم های ساخته شده، میتوانید از موازین ویژه ای استفاده کنید.
ولی بر خلاف رشته های دیگر مهندسی، مهندسی نرم افزار ریشه در قوانین کمّی پایه ای ندارند؛ موازین مطلق نظیر ولتاژ، جرم، سرعت یا دما در جهان نرم افزار متداول نیستند.
در عوض تلاش میکنیم تا مجموعه ای از موازین غیر مستقیم را به دست آوریم که منجر به معیارهایی میشوند که شاخصی از کیفیت نرم افزار را فرآهم می آورند.
از آنجا که موازین و معیارهای نرم افزار، مطلق نیستند، جای بحث نسبتاً زیادی دارند.
فنتون این مسئله را چنین بیان میکند:
اندازه گیری، فرآیندی است که توسط آن اعداد و نمادها به صفات موجودیت هایی از جهان واقع نسبت داده میشوند، به شیوه ای که آنها را طبق قواعد کاملاً واضح تعریف میکنند…
در علوم فیزیکی، پزشکی، اقتصاد و اخیراً علوم اجتماعی قادر به اندازه گیری صفاتی هستیم که قبلا تصور میشد قابل اندازه گیری نباشند…
البته چنین اندازه گیری هایی همانند اندازه گیری های علوم فیزیکی، دقیق نیستند… ولی وجود دارند (و تصمیم گیری های پایه ای بر اساس آنها انجام میشود).
احساس میکنیم که اجبار در اندازه گیری موارد غیر قابل اندازه گیری، به منظور بهبود بخشیدن به درک ما از موجودیت های مشخص، در مهندسی نرم افزار نیز به اندازه هر رشته دیگر اهمیت دارد.
البته برخی از اعضای جامعه نرم افزار، همچنان بر این عقیده اند که نرم افزار، غیر قابل اندازه گیری است یا تلاش در اندازه گیری باید تا زمانی که نرم افزار و صفات توصیف کننده آن بهتر شناخته شوند، به تعویق افتد. این مسئله اشتباه است!
معیارهای فنی برای نرم افزارهای کامپیوتری، مطلبق نیستند ولی شیوه ای سیستماتیک برای ارزیابی کیفیت، بر اساس مجموعه ای از قواعد مشخص و واضح، در اختیارمان قرار میدهند.
همچنین آنها به جای یک دید بَعدی، دیدی فوری در اختیار مهندس نرم افزار قرار میدهند.
این امر، مهندس را قادر میسازد تا مشکلات بالقوه را قبل از تبدیل آنها به نقایص فاجعه بار، کشف و تصحیح کند.
این آموزش بیش از ۳ سال قبل ارسال شده و اکنون در لیست به‌روزرسانی‌های سایت قرار دارد. اگر پیشنهاد یا انتقادی برای بهبود آموزش دارید، خوشحال می‌شیم به ما اطلاع بدهید.
